się w ramach profetyzmu ogólnosemickiego, stanowiącego jego zaplecze i podłoże, na którym się ukształtował i z którego wyrastał. Zdaje się to również redukować wyjątkowość starotestamentowych proroków i sprowadzać ich rangę do tej, jaką mieli prorocy u ludów sąsiednich. Zarazem jednak, choć to może wydawać się dziwne, przyczynia się do podkreślenia wyjątkowego charakteru izraelskiego profetyzmu. Jeśli bowiem wywodził się on z profetyzmu ogólnosemickiego i miał takie same podłoże i początki, to jednak w swoich dziełach prześcignął i znacznie przewyższył osiągnięcia profetyzmu ludów sąsiednich. Tylko profetyzm izraelski stworzył dzieła, które przetrwały wieki i zachowały nadal swoją wartość. Prorocy izraelscy byli wprawdzie również ekstatykami