nie poradził sobie z wojennym piętnem, o nieuleczalnie chorej Joli i jej nieprawdopodobnie dzielnej matce.<br>Gdyby ktoś na tej podstawie zrobił film (ale wiernie, bez udziwnień) - krytycy nie daliby mu żyć. Myślę, że werdykt ograniczyłby się do jednego słowa - BANALNE! I pewnie mieliby rację. To wszystko już było. Życie pisze wyjątkowo stereotypowe scenariusze i do tego lubi się powtarzać. Trudno tu dorobić filmową pointę, żeby była intrygująco wielopłaszczyznowa, albo oryginalnie jednoznaczna. Do głowy przychodzi mi za to bardzo życiowe zakończenie: &lt;q&gt;"nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej, a człowiek nawet nie wie, ile potrafi znieść."&lt;/&gt; Tylko, że to