dwóch subiektywnych wrażeń jest w przybliżeniu równy stosunkowi siły bodźców. Zaproponował stosowanie równania potęgowego:<br>&lt;gap&gt;<br>w którym I to intensywność wrażenia (np. zapachu), B - siła bodźca (np. stężenie odoranta), a, n - stałe empiryczne. Jeżeli ocenianym wrażeniem jest zapach, prawo Stevensa przybiera postać:<br>&lt;gap&gt;<br>gdzie I to intensywność wrażenia, kS - współczynnik proporcjonalności nazywany wykładnikiem Stevensa, S - stężenie odoranta w powietrzu wywołujące wrażenie zapachu o intensywności I, SPWW - próg węchowej wyczuwalności. Prawo Stevensa jest coraz częściej akceptowane przez psychofizyków, wciąż jednak wykorzystywane jest również logarytmiczne równanie Webera-Fechnera, któremu w przypadku wrażeń węchowych można nadać postać:<br>&lt;gap&gt;<br>Różnice między wynikami zastosowania prawa Webera-Fechnera i prawa