przez pana Campillego, żeby pana odprawić z pustymi rękami. Proszę być spokojnym.<br>- Dziękuję - rzekłem. - Zechce również ksiądz ode mnie jak najuniżeniej podziękować monsignorowi Rigaud.<br>- Nie omieszkam - odparł młody ksiądz. - Powtórzę. Na dole samochód, ale bez Wieśniewicza. Rozejrzałem się wokoło. Ani śladu! Za to naprzeciwko bar, którego szyld w mgnieniu oka wykrystalizował we mnie jedno pragnienie: kawy! kawy! Po czystym, orzeźwiającym powietrzu w Lazaretto od rzymskiego zaczynało mi się już kręcić w głowie. A i dzień też był wyjątkowo duszny. W barze, w głębi, Wieśniewicz. Przy telefonie. Mój widok od razu pozwolił mu rozmowę skończyć.<br>- O, jest! To już schodź. Teraz po