która powinna starczać na dobę, uśmierzała ból na kilka godzin - opowiada pani Anna. - Byłam już bardzo wymęczona tą sytuacją. Gdy chwytał mnie ból, czego nigdy nie można było przewidzieć, bo to zdarzało się i w pracy, i w domu, i w sklepie, i podczas jazdy samochodem, musiałam na te chwile wyłączyć się z życia. Wychodziłam do innego pokoju, samochodem zjeżdżałam na pobocze drogi i... czekałam. Znajomi mówili, że przy takim ataku zmieniała mi się od razu cała twarz. <br>Po trzech latach pani Anna była już na skraju załamania. Wydawało jej się, że już nic się w jej życiu nie zmieni. <br>- Lekarze mi