mówiłem, wydawało mi się niezręczne. Klara mnie onieśmielała, czułem się sparaliżowany, jak gdyby niewidzialna ręka zakreśliła magiczny krąg. Z wolna traciłem władzę nad własnym umysłem i sercem.<br>Zbliżała się godzina policyjna. Dopiero podczas pożegnania, w przedpokoju, Marian wycedził swoje pierwsze i jedyne zdanie:<br>- Pani twarz nadaje się do miniatury. Pozowanie wymaga wytrwałości.<br>Przyjrzał się Klarze mrużąc oczy, po czym dodał:<br>- Tak... Będę panią malował.<br>Jego słowa zabrzmiały zbyt protekcjonalnie i łaskawie, a przy tym narzucały z góry postanowienie, które jednak Klara skwitowała milczącym skinięciem głowy.<br>Znałem styl bycia i obyczaje Mariana, ale teraz jego ton wydał mi się rażący.<br>- Spytałbyś przynajmniej