niedojścia żadnej transakcji do skutku.) Gracze mogliby więc- zamiast rozgrywać grę - powołać arbitra, który wyznaczyłby rozwiązanie. Powstaje problem: czym taki arbiter miałby się kierować?<br> W pracach na ten temat (Nash, Raiffa, Braithwaite) proponuje się różne zasady sprawiedliwego arbitrażu i rozmaicie się je uzasadnia. We wszystkich rozwiązaniach powtarzają się - obok pewnych wymogów konsekwencji- dwa intuicyjnie oczywiste postulaty pod adresem zasady arbitrażu: aby wyznaczone przez nią rozwiązanie było jak najwyżej cenione przez obu graczy oraz aby było ono symetryczne, jeśli tylko sytuacja graczy jest symetryczna. Znowu więc natrafiamy na jakąś wersję egalitaryzmu - o tyle osłabioną, że strategiczna sytuacja graczy nie jest na ogół