co zacząłeś - jej słowa porwał wiatr i poniósł gdzieś, tam gdzie zechciał.<br>- Dobrze ci radzić. Czy myślisz, że nie chcę pisać, a może ja już nie potrafię? Sam się oszukuję, że jutro, jak nie jutro, to najdalej pojutrze. Wmawiam sobie, że to znużenie, jak nie znużenie, to przesyt, szukam innych wymówek, okłamuję się. Czasem pytam siebie, co nas tu trzyma. Dlaczego nie wyjedziemy? Ty chciałaś wyjechać! - haustami chwytał wonne powietrze, kręcił głową, chaotycznie wyrzucał słowa.<br>- Mówiłam raz, dwa, wierzyłam, przez chwilę - spokojnie odpowiedziała. - Janie, sam nie wierzysz, że ktoś podstawi nam wagon. Naprawdę wierzyłeś, że przejedziesz przez pół płonącej Europy do