Postanowił ograniczyć ilość granych nut i przenieść nacisk z wariacji harmonicznych, tak wówczas ochoczo penetrowanych przez jazzmanów, z powrotem na melodię. Pod koniec lat pięćdziesiątych uczucie i nastrój stały się wyróżnikami muzyki Milesa. Jak żadnemu innemu muzykowi w historii jazzu udało mu się osiągnąć prostotę w sposób tak wytworny i wymyślny. Łączyło się to z dążeniem do uwolnienia improwizacji od podstawowej struktury harmonicznej. Davis w swoich solach zaczął opierać się na skalach. Była to ucieczka od dyktatu europejskiej harmoniki w kierunku swobodnej harmonizacji występującej w muzyce afrykańskiej i arabskiej. Tym samym nie tylko poszedł nową drogą, ale nadał tej przemianie wymiar