w hallu na ścianie. Była tam bardzo piękną młodą panią o tajemniczym spojrzeniu i jeszcze bardziej tajemniczym uśmiechu. Ta pani była jednak tak nierealna... Musiałaby jeszcze raz spojrzeć na portret, może teraz, kiedy tak się psychicznie zbliżyła do matki, odnalazłaby w jej rysach coś bliskiego. Ale pałac został rozszabrowany, ktoś wyniósł z niego także portret Karoliny Lechickiej. Pewnie sprzedał jakiemuś znawcy, bo zwyczajny człowiek nie kupowałby przecież portretu pięknej nieznajomej. Piękne nieznajome nie były teraz w modzie... Mama... Jakie to musi być wspaniałe uczucie móc powiedzieć do kogoś: mamo... Ewelina nie miała takiej sposobności. To znaczy miała we wczesnym dzieciństwie, ale