te same co drogi ratunku cywilizacji opartej na wolności, albo nie ma ich wcale. Można stworzyć jeszcze dziesięć teorii i szkół poetyckich i nic to nie pomoże. Los poezji zbyt mocno związany jest z losami wszelkiej swobodnej twórczości duchowej, aby warto było przepisywać jej jakieś odrębne lekarstwa. <br> Zobaczmy, co by wynikło, gdyby poeta nie przyznał schizofrenikowi zasadniczej racji. Przede wszystkim nie uznałby go za osobę poważną, a jego żony za osobę niepoważną, stwierdziłby tylko, że przeżywają to samo zjawisko inaczej. To uwolniłoby go od wstydu. Niewątpliwie żona, kiedy schizofrenik tupie nogą i krzyczy: "Ty idiotko, czemu mówisz, że róża jest piękna