synowskiego płaszcza, kiedy Władysław mówił, pytał, nalegał, wzrok matki przenikał - skupiony - jakieś dalekie, nieprzyjazne obszary. Obcość, nie dostępność, napięcie tajemniczego, fatalnego zamiaru były tak wielkie, że Władyś upadał ze znużenia. Kilkakrotnie chciał porzucić Różę w środku drogi - niechże wykonywa swój straszny zamiar samotnie! Jednak nie porzucił. Bał się, że - cokolwiek wyniknie - ojciec zapyta z czasem zbielałymi wargami: <br>- A ty gdzież byłeś wtenczas, Władysiu? Gzie ty wtenczas byłeś? <br>Pod wieczór znaleźli się w parku. Róża umyślnie siadła na takiej ławce, gdzie było tylko jedno miejsce. Władyś krążył w pobliżu. Jakaś dama niebawem opróżniła krzesełko, upadł na nie czym prędzej. Mógł nie tracić