młodymi oficerami Daud odsunął od władzy swego kuzyna, znudzonego panowaniem króla Zahira Szaha, i sam zajął jego miejsce, Pakistańczycy mogli spodziewać się najgorszego. Na domiar złego nastąpiło to niemal nazajutrz po najboleśniejszej z klęsk, doznanych przez pakistańskie państwo, które miało być świadectwem wyższości wspólnoty wiary nad wspólnotą krwi. Oto po wyniszczającej wojnie secesję ogłosili Bengalczycy z delty Gangesu i Brahmaputry. Niespokojnie było też w krajach Pasztunów i Beludżów.<br>Pakistańskie władze uznały, że będą się mogły czuć bezpiecznie w swoich granicach, tylko mając w Kabulu posłusznego sobie władcę i tylko jeśli będzie się on odwoływał do wiary, a nie do solidarności narodowej