wspólnym krążkiem Paryża, nie pozostało ani jednej żywej duszy.<br>Tegoż samego dnia, skonsumowawszy ostatniego paryżanina, dżuma opuściła Paryż równie nagle, jak się w nim zjawiła &lt;page nr=259&gt;.<br><br>&lt;tit&gt;Część trzecia&lt;/&gt; &lt;page nr=261&gt;<br>&lt;tit&gt;I&lt;/&gt;<br>A jednak pozostał ktoś, kogo nie dojrzała przez grube, szczelnie zasunięte mury.<br>Na zatopionych przypływem śmierci polach Paryża w cichej godzinie odpływu, wynurzone z opadających fal jak białe łysiny mielizn na martwej przestrzeni wód kołysały się trzy żywe wysepki ludzkie.<br>Były to odcięte od reszty świata chłodnym golfstromem prawa wyspy robinsonów o golonych głowach. Zagubione wśród delty ulic, odgrodzone wydzielającym się z ich ścian właściwym im fluidem izolacji, podległe własnym wewnętrznym prawom samoistnych