Nie mogłem już dłużej siedzieć u stryja i powlokłem się do Warszawy pieszo, wozem i na radzieckich ciężarówkach.<br>Choć uciekinierzy opowiadali o powstaniu straszne rzeczy, warszawska rzeczywistość przeszła wszystkie oczekiwania. Z domu rodziców pozostały tylko ściany, na miejscu willi Joli wznosiła się niewielka kupka gruzów, a żoliborski blok Basi świecił wypalonymi oczodołami okien. Widok ten wycisnął mi wtedy łzy z oczu. Ja naprawdę kochałem Basię, Panie Profesorze. Zresztą dokoła mnie płakało na gruzach wiele osób. Inni odwalali cegły.<br>Obawiam się, że nudzę Pana Profesora niepotrzebnymi szczegółami. Celem tego listu jest zwięzły opis tylko niektórych epizodów mego życia, a ja mam skłonności