i politycznymi Napoleona. Fascynację podzielaną przez większość polskiego społeczeństwa. Jeszcze dzisiaj promieniuje ona wyraźnie z wierszy Kajetana Koźmiana poprzez martwą w znacznej części skorupę artystycznej konwencji. Dla wyrażenia owej fascynacji znalazł Koźmian wyjątkowo podatne i dogodne narzędzia, jakimi były środki wyrazu, wykształcone na gruncie wielowiekowych tradycji retorycznych, towarzyszących powstawaniu wysokolirycznej wypowiedzi poetyckiej. Innym, równoległym źródłem inwencji stała się ściśle z retoryką korespondująca i równie jak ona stara, teoria i praktyka panegiryku, dysponującego od czasów grecko-rzymskiej starożytności bardzo bogatym i urozmaiconym repertuarem środków ekspresji, opartego zaś – jak wiadomo – na znanej i niezwykle użytecznej w przypadku Koźmiana zasadzie: „laus