się na Chmielnej na Edzia. Edzio jak to Edzio, raz ucapionego człowieka nie puści przez czterdzieści minut, i przez lata przyjaźni nigdy nie udało mi się wyrwać z jego szponów. Teraz jednak nastąpił przełom.<br>- Muszę wrzucić pieniądze do parkometru - powiedziałem po trzech minutach i na te słowa Edzio zareagował nad wyraz pozytywnie.<br>- Rozumiem. No to nie zatrzymuję.<br>Od tej rozmowy widzieliśmy się na mieście wielokrotnie. Za każdym razem Edzio przyjacielsko machał do mnie, krzycząc: <br>- Nie zatrzymuję. Parkometr, prawda?<br>Mam jeszcze siedem minut postojowych. Więc może nie będę się zagłębiał w to, jak bardzo zyskała na tym moja przyjaźń z Edziem, i