odniesieniu do różnych, nawet sąsiednich lodowców (tab. 7.4).<br> Przyspieszony ruch i awans czoła sprawia, że lodowce szarżujące mają zazwyczaj bardzo charakterystyczne cechy powierzchni. Umożliwiają one rozpoznanie tego zjawiska bez potrzeby specjalnych badań (cechy te omawiają szerzej Dołguszyn i Osipowa, 1982). Za najważniejsze uważa się powtarzające się pętle, zafałdowania lub wyraźne nieregularności moren środkowych, jak też znaczne zafałdowania foliacji (fot. 29). Jest to efekt przemieszczania się dużej fali kinematycznej. Winny im towarzyszyć inne cechy, jak: rozbicie jęzora na oddzielne bloki przez liczne głębokie szczeliny (fot. 30), towarzyszące czołu moreny spiętrzone i rozległe obszary sandrowe &#150; efekt działalności wód nagłej powodzi związanej