Gorący podmuch wiatru rozwiał mu natychmiast brodę i powpychał kłaki do rozwartych ust. Potem wyrwał spod kamizelki krawat i chłosnął nim Widmara po zmienionej z gniewu i rozpaczy twarzy. Była chwila ciszy, chmury rozpierzchły się na wszystkie strony i na ulicy stało się szaro. Jedynie na rogu, gdzie ogród Widmara wyrywał się poza sztachety, w cytrynowych i rdzawych liściach stał stróż.<br>- Czemu zgasło światło?! - krzyknął Widmar ochrypłym głosem.<br>- To w cały m mieście!... - odrzekł stróż. Złote , krwawe, pomarańczowe liście leciały na niego, ale po chwili nadciągnął wiatr, niebo się zachmurzyło i znowu nic nie było widać.<br>W takim nieprzenikniony m mroku