którą toczył sam ze sobą, tracąc nieraz świadomość, <br>że mówi głośno.<br> Pani Zofia była w rozpaczy. Przychodziła do syna, aby mu powiedzieć:<br> - Mógłbyś przecież ustąpić ojcu! I do męża:<br> - Mógłbyś przecież mieć wzgląd na dziecko!<br> Tu składała ręce błagalnie, tam rozkładała je gestem perswazji. Na próżno. <br>Grodzicki nie chciał się wyrzec nadziei, że odzyska syna. Był gotów walczyć <br>o niego, pragnął go zdobyć, narzucić się jego myślom jakąś wątpliwością, obudzić <br>w nim odruch słabości.<br> Ku zgorszeniu woźnych i niewyspanych kancelistów radca dworu zjawiał się w <br>biurze najwcześniej, w porze nie licującej z jego wysoką rangą. Zaczęto mu po <br>kątach zarzucać "&lt;orig&gt;sztreberstwo