i opisania problemów osadnictwa wojskowego w powiecie Starowilejskim. Jeżeli nie najgorzej wywiązałam się z tego zadania - to dzięki jego pomocy i znajomości terenu. Widywaliśmy się niedzielami, wymieniając wrażenia z pracy i białoruskie "czastuszki", któreśmy prywatnie zapisywali. Wkrótce Witek wyjechał do Warszawy, gdzie pracował w Funduszu Pracy. Po zakończeniu moich badań, wysoce pesymistycznych w ocenie wyników osadnictwa, i mnie tam zaangażowano. We wrześniu 1939 ministerstwo zostało <orig>wyewakuowane</> z Warszawy. Po sześciu dniach spędzonych w ostrzeliwanym pociągu, już blisko granicy, Witek i ja postanowiliśmy zawrócić. Witek był synem biednej nauczycielki w Wilnie. Ojciec jego, zamożny ziemianin, nigdy się do niego nie przyznał. Mówił