armat przeciwlotniczych;<br><br>&lt;gap&gt;<br><br> 2. właściwego aparatu centralnego (fot. 4.11), który przetwarzał otrzymane dane z zespołu dalmierza (z uwzględnieniem szeregu poprawek wprowadzonych do niego przez dowódcę baterii) na elementy celowania dla każdej z armat baterii, tzn. kąt poziomy (azymut), pionowe ustawienie lufy armaty, oraz odległość, na jaką winien być ustawiony zapalnik wystrzeliwanego pocisku (tzw. odetkanie);<br>3. układu elektrycznego (fot. 4.12) o napięciu 4V prądu stałego, który przekazywał wypracowane przez zespół właściwego przyrządu centralnego elementy celowania do trzech odbiorników zainstalowanych na każdej z armat baterii.<br><br>&lt;gap&gt;<br><br> Przyrząd funkcjonował prawidłowo, o ile obserwowany cel znajdował się w odległości od 2000 m do 11000 m