głębi, zwłaszcza C. Junga, powiemy, ze dawna bezpośrednia<br>bliskość, symbioza człowieka z przyrodą przerodziła się w archetyp<br>"miłości przyrody" i estetycznego dla niej podziwu.<br> Zrozumiałe jest, iż możliwości różnorodnych kontaktów człowieka<br>współczesnego z przyrodą są rozległe: poczynając od rolniczego podziwu<br>dla "płodności ziemi" i ogromu kosmosu, barwności kwiatów itp., po<br>wysublimowane, wyspecjalizowane traktowanie przyrody na sposób<br>paraestetyczny z umiejętnością wyodrębniania szczególnie pięknych<br>układów z całości krajobrazu, kolekcjonowaniem muszli o wyszukanych<br>kształtach i kolorach itp.<br><br>&lt;tit&gt;2. Stany estetyczności&lt;/&gt;<br> Estetycznością, czy raczej stanem estetyczności, nazwiemy gotowość<br>podmiotu do zajęcia postawy estetycznej, w tym przypadku - wobec<br>przyrody. Jest to zjawisko specyficzne, ponieważ postawa estetyczna