garniturach, kobiety w niebieskich kostiumach i ubrane na niebiesko dzieci, wypełniali Azalię. Wszyscy przyciskali do piersi swoje żółte księgi, podobne do "Żółtych kartek", które leżały w każdym pokoju przy telefonie. Śpiewali. Eliasz widział, jak otwierają i zamykają usta. Nic nie było słychać. Szklane dźwiękoszczelne drzwi były jak ekran, na którym wyświetla się niemy film.<br>- Cześć, żółtoksiążkowcy - powiedział Eliasz. Pomyślał, że tego roku jest ich dużo więcej niż w poprzednich latach. Poszukał wzrokiem ich prezesa, niewysokiego siwego staruszka, ale nie znalazł go. Na podwyższeniu, gdzie zazwyczaj siedział w wielkim fotelu prezes, stało kilku młodych, umięśnionych facetów o podobnych twarzach bez wyrazu. Stojący