po drabinach. Wieża była już bardzo wysoka, dziewczyna jednak gnana lękiem o ojca szybko znalazła się pod szczytem, gdzie rycerz Henryk stał z pogardliwie odętymi wargami i przypatrywał się trudowi murarzy.<br>- Panie - zawołała błagalnie Kasia zbliżając się do niego - zlituj się nad moim ojcem! Stary jest już i słaby. Nie wytrzyma długiego więzienia. Zginie w mrocznym lochu.<br>Komtur odrzucił na ramię płaszcz z czarnym krzyżem i uważnie spojrzał na dziewczynę. Złote oczy szkliły się łzami, a wiatr potargał jej warkocze tak, że włosy spływały jej na plecy i ramiona jak bezcenny płaszcz. W smutku i niepokoju piękniejsza była jeszcze niż zwykle