scenie zwanej Gruzją. Aktorzy lub może raczej ich dzieci czy dzieci ich dzieci - to Gruzini o suchych twarzach i drapieżnych rysach. Wiele jest w nich nostalgii za wojowniczą przeszłością, tu mężczyźni tańczą taniec z szablami, który przerwany być może tylko przez kobiety powiewające chustami w dłoni.<br> W górskich osadach, gdzie wyziewy fabryczne nie skaziły powietrza, oglądać można na każdym niemal kroku relikty dnia wczorajszego. W przydrożnych oberżach, owianych aromatem świeżych ziół, bez których nie ma posiłku w Gruzji, goście - przeważnie sami mężczyźni - popijają wino pod szaszłyki z pieczonej na rożnie baraniny. Małe kapele wydobywają z dziwnych instrumentów melodie zrodzone dawno temu