że między talentem a moralnością nie zawsze (a nawet bardzo rzadko) postawić można znak równości oraz aby dokonać nad wyraz ryzykownego uogólnienia.<br>Sprawia to po prostu wrażenie, że książka ma być rodzajem odwetu na tych wszystkich, którzy zdaniem jej autora "z wielką przyjemnością oddali się krytycznemu badaniu religii i jej wyznawców. Jaki przynosiły pożytek lub też jaką szkodę czyniły ludzkości te wielkie systemy wiary? Jak dalece papieże i księża żyli zgodnie z przykazaniami czystości i prawdy, dobroci miłości bliźniego? Werdykt był surowy".<br>Jeśli nawet uznać (zresztą bezpodstawnie), iż to właśnie było głównym celem wszystkich omawianych przez Johnsona "świeckich intelektualistów", trzeba przyznać