w kilku państwach komunistycznych. Zasadniczo nietknięty pozostaje jeszcze tylko monopol komunistów na szczycie władzy politycznej.<br> Co więcej, komunistyczną ideologię dyskredytuje nie tylko praktyka, lecz także sami komunistyczni władcy. Uprawiając coś w rodzaju historycznego &lt;orig&gt;strip-teaseu&lt;/&gt;, odrzucają - zdzierają z siebie, by się tak wyrazić - kolejne warstwy swej własnej doktrynalnej przeszłości. Wierni wyznawcy zaczynają się zapewne zastanawiać, co zostało z całej spuścizny, kiedy słyszą, że dwadzieścia lat &lt;orig&gt;breżniewizmu&lt;/&gt; było erą stagnacji i korupcji; kiedy dowiadują się, że Chruszczow, uprzednio potępiany za swe dziesięciolecie "niedorzecznych projektów", był w rzeczywistości zbyt pochopnym prekursorem &lt;orig&gt;pieriestrojki&lt;/&gt;, kiedy są świadkami piętnowania ćwierćwiecza stalinizmu jako czasu "jawnych zbrodni" i