klasyków uznawał bowiem zasadę autorytetu i porządku, hierarchii i dyscypliny. To wszystko zostało zakwestionowane przez romantyków. Ich religijność najczęściej stanowiła wyzwanie kościelnej instytucji przypominającej (jak Ksiądz w "Dziadach" 473-4), że:<br>"Człowiek nie jest stworzony na łzy i uśmiechy<br>Ale dla dobra bliźnich swoich, ludzi"<br>&lt;page nr=5&gt;Romantyczny egotyzm nieraz rzucał bowiem wyzwanie światu, burzył ustalony ład boskiego kosmosu. Ale Kościół nie zawsze zdawał sobie sprawę, że porządek społeczny dany w doświadczeniu historycznym z królem z łaski bożej nie wiele ma wspólnego z ładem bożym. A zatem, że buntownik romantyczny mimo często satanicznej retoryki i kostiumu bywał burzycielem ustalonego nieporządku, burzycielem despotycznego ucisku