jedną tylko widzieli drogę wolności - śmierć. Nie każdy gladiator zgadzał się na hańbiącą śmierć na arenie. Długo opowiadano sobie szeptem o germańskim wojowniku Zygfrydzie, który wieziony do cyrku zarzucił rzemienną pętlę na swoją szyję, a drugi koniec przywiązał do koła wózka. Pamiętano też grupę kilku młodzieńców greckich, którzy podusili się wzajemnie w przeddzień igrzysk.<br>Jak woły składane na ofiarę bogom, tak oni przeznaczeni byli do rozrywki tłumów żądnych krwi i mordu. Woły jednak nie myślą i nie wiedzą, co je czeka. W gladiatorach nie potrafiono, mimo całej sztuki, zabić wszystkich uczuć ludzkich. Usiłowano więc skierować je w odpowiednie łożysko. Rozbudzano w