opierając się na własnej pamięci, bez pomocy "starców". Lista królów natomiast, na której nie było przodków Rotariego, potrzebna była do czegoś innego: stanowiła szkielet tradycji historycznej i została umieszczona w uroczystym prologu po to, żeby legitymizować spis prawa.<br>Istotnie był to goły szkielet tradycji, sprowadzony do suchego wykazu imion, niekiedy wzbogaconych informacją o przynależności rodowej poszczególnych królów lub o ewentualnym pokrewieństwie następcy z poprzednikiem na tronie. Jedynie Alboin wyróżniony został wzmianką o tym, co zdziałał ("jedenasty Alboin, syn Audoina, który przywiódł wojsko do Italii"). Szczególnie istotne wydaje się przy tym, że konwencja pocztu królów eliminowała wyobrażenia o "przedkrólewskiej" historii Longobardów, chociaż