może krótki pal, może sztacheta? W tym momencie zza chmur padła smuga księżycowego światła i - dosłownie zamarłyśmy z przerażenia. To była ludzka ręka, zamarznięta, wyciągająca ku nam sztywne palce. Wracać? Ale dokąd. Nie, to nie miało sensu. Biegłyśmy więc przerażone ku wymarzonym Konarom, mijając widoczne teraz dobrze martwe konie o wzdętych brzuchach i wyciągniętych ku niebu kopytach. Białe plamy okazały się być ludźmi odartymi z mundurów. Nie przypuszczałam, że mróz potrafi tak utrwalić gest rozpaczy i bólu i wyraz dzikiego strachu na twarzach.<br>Dopadłyśmy wreszcie wsi. Pierwszy dom - kilka opalonych belek i sterczący ku niebu komin. Drugi - to samo. Jeśli cała