domu. Mimo że ojciec był jedynym chorym, jedynym poważnie chorym, nasza potrójna hipochondria jego chorobę spychała na rubieże realności, dyskredytowała ją w sposób stanowczy i niedopuszczający sprzeciwu. <br>Ojciec po prostu nie bał się śmierci albo też nie wierzył w swoją własną śmierć. Naszpikowany jej obrazami jeszcze z okresu wojny machał wzgardliwie ręką na nasze wydumane przypadłości i zamykał się w pokoju. Całymi dniami go nie opuszczał, siedział przy swoim biurku, przed pustą, czyściutką popielniczką, w półświetle dnia i nocnej żarówki pod pomarańczowym abażurem uczył się od nowa czytać i stawiać litery. Matka przynosiła mu stosy aktualnych gazet, ale on je odkładał