wydaje mi się dziś niczym dziwnym.<br>Arystoteles niesłusznie gromi Eurypidesa, że ten niekonsekwentnie zbudował postać Ifigenii w Ifigenii w Aulidzie: która, błagająca na początku tragedii o litość, niepodobna jest do późniejszej, idącej dobrowolnie, z bohaterstwem i pełną świadomością poświęcenia na ofiarę. Należy się obawiać, że ów wielki mąż, zbyt wysoko wzlatując na skrzydłach boskiej logiki, zatracał czasem horyzonty ludzkiej duszy. Prawdą jest, że Ifigenia w pierwszej części tragedii buntuje się przeciw nonsensowi składania swojego młodego życia w ofierze bogom, że błaga o litość, wzrusza, chwyta się wszelkich sposobów, aby uniknąć przeznaczonego losu. Ale gdy wszystko zawodzi, kiedy nawet Achilles, który tak