Większa ilość promieniowania podnosi temperaturę powierzchni śniegu i zwiększa prężność pary wodnej. To z kolei powiększa długofalowe wypromieniowanie energii z powierzchni. Wzrasta też prędkość parowania, co powoduje pobieranie energii i obniżenie temperatury śniegu. Podobna samoregulacja występuje, gdy rośnie prędkość wiatru lub podnosi się temperatura powietrza. Zwiększający się napływ ciepła odczuwalnego wzmaga utratę energii na parowanie i temperatura może nie zmieniać się. W efekcie tych współzależności temperatura powierzchni śniegu rośnie znacznie wolniej niż można by się spodziewać (negatywne sprzężenia zwrotne). Bilans energetyczny ulega załamaniu w momencie osiągnięcia przez powierzchnię śniegu temperatury topnienia. Temperatura nie może dalej wzrastać (powyżej 0C), a powstała woda