i powiększania się obszaru nędzy. <br><br>Sposób ułożenia porządku obrad w Kopenhadze (1995) - podobnie jak na konferencji w Rio de Janeiro w 1992 r. - stanowi, impicite, odrzucenie skażonych ekonomizmem teorii czyniących ze wzrostu gospodarczego główny jeśli nie jedyny cel. Mówiąc słowami Luisa Emmerija (1994) nikt nie podaje w wątpliwość faktu, że wzrost gospodarczy jest na dłuższą metę skutecznym sposobem osiągania celów społecznych i zwalczania nędzy. Jednak do osiągnięcia tych celów potrzeba by czasu trzech do pięciu pokoleń. Innymi słowy, okres przejściowy byłby nie do zniesienia dla ludzi, a więc byłby nieodpowiedzialnością polityczną. <br>Dlatego właśnie - jeśli przyjąć sytuację społeczną za punkt wyjścia wysiłków na