z czasem do ich dezintegracji. Do ich dezintegracji najbardziej przyczyniają się martwe szczątki pędów i kłączy, gromadzące się z roku na rok w areale genetu. Genety, z których usuwano nekromasę, nie podlegały dezintegracji nawet w wieku 13 lat, choć pewne objawy starzenia obserwowano u nich, jak zwiększenie odległości między pędami, wzrost udziału rozet nie wytwarzających pędów kwiatowych oraz poszerzające się martwe centrum genetu. Czy wobec tych faktów dezintegrację genetów można uznać za przejaw starości?<br>Pogląd, że dezintegracja roślin klonalnych jest przejawem starzenia, był wyrażany wielokrotnie (WATKINSON WHITE 1985). Obserwowane zmiany w wieloletnim cyklu życiowym genetów wiązówki błotnej Filipendula ulmaria, które doprowadzają