lofoforu. Dziś o pokrewieństwach ze spiriferidami świadczy jedynie mikrostruktura ich muszli.<br>Najbardziej typową dla mezozoiku i dzisiejszych mórz gałęzią rozwojową ramienionogów są terebratule. Najstarsze sylurskie formy (m.in. podolska Podolella; ryc. 7.9) miały zaledwie parumilimetrowe rozmiary. Przy tak małych rozmiarach lofofor ramienionogów ma postać kolistą, dopiero w miarę dalszego wzrostu przybiera kształt podkowiasty, a później spiralny. Kiedy w późniejszej ewolucji muszle terebratul przybrały duże rozmiary, odtworzyły też złożony aparat filtracyjny. Spirale lofoforu są odtąd na pozór podobne do swoich ordowickich przodków, ale zwinięte w przeciwnym kierunku.<br>Zapewne w trakcie ewolucyjnego odtwarzania spiralnego układu nie został "zapamiętany" poprzedni kierunek jego zwinięcia