być z nią. Dość oschła z natury, teraz potrzebuje opieki, pieszczoty. Wyciągnęła rękę, aby mocniej przygarnąć córeczkę. Ale to nie była Irenka. Foksterier Kizio nareszcie wrócił na swoje miejsce, do pokoju, w którym spędził najszczęśliwsze chwile psiego życia, na kanapę. Polizał ją w policzek. Łzy spłynęły po twarzy. Czy pies wzrusza mnie bardziej niż własne dziecko? Wilgotną, słoną twarzą przywarła do szorstkiego pyszczka. Gładziła skołtunioną sierść, pocałowała łepek.<br> - Kiziu. Kiziulku, widzisz, jak to bywa w życiu, widzisz.<br> Późną nocą, prawie na granicy dnia wrócił pułkownik z żoną. Na gazonie terkotały motory, tłoczyły się cielska samochodów i czołgów. Chyba wojsko ma ze