Byłaby nudna i monotonna, ponieważ łatwo można przewidzieć jej reakcje i zachowania. Istotnym novum, które wzbogaca książkę i postać jest dziennik-notatnik bohaterki wkomponowany w narrację. Intymne zwierzenia nieszczęśliwej kobiety, nie chcianej i niekochanej przez męża, podane – jak zwykle u Hoffmanowej – powściągliwie, bez egzaltacji i czułej maniery – wzruszają. Tę umiejętność oddania doznań psychicznych kobiety ujawniła Hoffmanowa już w Dzienniku Franciszki Krasińskiej. W Karolinie potwierdza zręczność pióra w tym zakresie i zaprzecza niektórym twierdzeniom badaczy, którzy Dziennik traktują jako zdumiewający ewenement, nie przystający do twórczości moralistyczno-religijnej Tańskiej. Karolina jest także ciekawa artystycznie. Hoffmanowa urozmaica narrację w trzeciej osobie