takie<br>same długie włosy jak ta biała postać na cokole i tak samo w nieładzie<br>zawsze rozrzucone. Gdy do kogoś mówiła, odgarniała te włosy z twarzy,<br>żeby zobaczyć do kogo, choć czasem i przez te włosy mówiła, jakby było<br>jej obojętne do kogo. Albo gdy siedziała na schodach przed domem, z<br>głową złożoną na ściągniętych kolanach i nie chciało jej się na świat<br>patrzeć, zrzucała te włosy przed siebie aż do ostatniego schodka. Tak<br>samo gdy je odrzucała do tyłu i wsparta na cofniętych rękach, wypinając<br>się nieomal w łuk ku niebu, ku słońcu, a nogi przed sobą rozkraczała na<br>całą szerokość