panny Wypych, i rubaszny, ironiczny uśmiech Gawryłowicza, stałem całkiem bezbronny wobec uśmiechu Gawryłowicza i sadystycznego gniewu panny Wypych. <br>Wyobrażałem sobie, że kiedy tylko usiądę na czarnym obrotowym krześle, otrzymam bolesne uszczypnięcie od Gawryłowicza, zaraz po nim uderzenie pięścią w plecy od panny Wypych, że kiedy położę ręce na pianinie, nagle z całą siłą opadnie na nie wieko, odcinając mi palce, które, zamknięte pod czarnym wiekiem, spokojnie się wykrwawią. Jeśli jakimś cudem uda mi się zagrać kilka pierwszych akordów, poczuję gorący żar papierosa, który przepala mi koszulę i skórę na plecach, i usłyszę spokojny, zrównoważony głos panny Wypych: mówiłam ci, mój drogi, tam jest