takie same belki sufitu, zwalisty kredens. W kącie biały kloc kuchni, dach okapu i cienka jak kreska postać dziewczyny.<br>Stanął za szybą, przyklejony do muru, z twarzą w szorstkim bzie.<br>Pomyślał, że ostatnio zbyt często przesiaduje w krzakach. Nigdy jednak tak blisko niczyjego domu jak w tej chwili. I zawsze z daleka od ludzkiej obecności.<br>Ludzka obecność za szybą przestała właśnie śpiewać, przestawiając struny głosowe na gwizd. Było to najgorsze, co można było z nimi zrobić. Świsty stanowiły astmatyczną, arytmiczną i najpodlejszą kakofonię. Odgłosy starej zepsutej lokomotywy podłączonej do dziurawego czajnika. Słuchał z niesmakiem, ale i z ciekawością, koncert był jeden na