choćby najdrobniejszą wątpliwość co do <br>prawdy moich słów... <br><br>Dzieci patrzyły po sobie zdziwione. <br><br>Po twarzy Staśka od stróża przemknął nawet niedowierzający <br>uśmiech.<br><br>- Za nimi - mówiłam dalej - jechał oddział <br>kirasjerów* gwardii w białych mundurach i złotych <br>kaskach, z pochodniami w ręku... <br><br>Głos mój był jakby zupełnie obcy i płynący <br>do mnie z daleka. <br><br>Uśmiech Staśka zaczął się jakby nagle udzielać <br>innym, wypełzał na wszystkie twarze, zuchwały, kpiący <br>i bezczelny. <br><br>- Dowódca oddziału zapukał w bramę szablą... - głos <br>mój począł lekko drżeć. <br><br>- He! - przerwał mi Stasiek, wybuchając śmiechem - że <br>też to dziadek nikomu z nas nie opowiedział, jakich to panów <br>widział w nocy, co, Adela