swoim dzienniku, a ona wolała innego. Szczególnie jeden zapis Ewelinę wzruszył. Papier był pożółkły, niektóre litery nieczytelne, chociaż dziadek Cyprian miał bardzo piękne, wyraźne pismo. Widać, że ćwiczony był w kaligrafii: Kiedym ją po raz pierwszy zobaczył, serce moje zamarło w zachwycie, i tak jest do tej pory, to znaczy z górą lat dwadzieścia. I nie opuszcza mnie zdumienie, że takie przecudne zjawisko było mi dane pojąć za małżonkę moją. W oczach mi stoi jej czarowna postać, kiedy wrześniowego dnia w kaplicy lechickiego pałacu ślub ze sobą braliśmy, dzisiaj mija dwudziesta pierwsza rocznica tej daty. Ewelina miała wszystkiego siedemnaście wiosen, a więc