fabulatora i "Czytelnika" (adresata, do którego zwraca się narrator). Warunkiem fortunności poczynań fabulatora jest przede wszystkim sprawność w posługiwaniu się obraną konwencją, fascynowanie grą wyobraźni, zaskakiwanie odbiorcy i umiejętne dawkowanie fabularnych atrakcji. Jednocześnie ironiczne eksponowanie reguł utworu podnosi ludyczny charakter opowieści. "Prawda" fabulacji wiąże się z akcentowaniem jej fikcjonalności; nie z grą iluzji i deziluzji mamy do czynienia, ale z fikcją świadomą siebie (metafikcją).<br>Sprawności Bieleckiego-fabulatora dowodzi precyzyjna konstrukcja narracji ramowej, z której wyprowadzone zostają "historie drugiego stopnia" (często opowiadane przez narratorów podrzędnych i - dla podsycenia ciekawości czytelnika - przeplatające się ze sobą), zawsze przy tym umotywowane jako exempla, uzasadniające rozważania nadrzędnego