i bez słowa wskazała na prawy brzeg.<br>- Tym razem... - Cahir otarł pot czoła. - Tym razem to jednak z pewnością Nilfgaard.<br>Geralt też to widział. Jeźdźcy, którzy pojawili się nagle na prawym brzegu, nosili czarne i zielone płaszcze, konie miały charakterystyczne okularowe uzdy. Była ich co najmniej setka.<br>- Przepadli my tera z kretesem... - zajęczał przewoźnik. - Mateńko moja, to Czarni!<br>- Do tyk! - ryknął wiedźmin. - Do tyk, na nurt! Dalej od brzegu! <br>Ponownie okazało się to zadaniem niełatwym. Prąd pod prawym brzegiem był silny, pchał prom prosto na wysoką burtę, pod skarpę, z której słyszeli już okrzyki Nilfgaardczyków. Gdy po chwili wsparty na tyce Geralt