oraz Białego Kamienia Anny Boleckiej.<br> Krytyka literacka lat dziewięćdziesiątych wyraźnie się zradykalizowała.<br> Przeważają opinie skrajne, głosy entuzjazmu bądź nieufności i rozczarowania propozycjami i poziomem artystycznym młodej prozy.<br> Zdaniem Jerzego Jastrzębskiego, polska proza "nie ma własnego języka", a młodzi prozaicy udowadniają tylko, że "potrafią pisać jak modni pisarze z innych krajów, z łatwością naśladują rozmaite techniki, zabawy literackie". Na tym właśnie polega "powierzchowna siła i głęboka słabość" prozy najnowszej. W opinii Juliana Kornhausera żyjemy w jałowej "międzyepoce", pełnej zgiełku i chaosu oraz obietnic bez pokrycia. Nie brak jednak głosów obwieszczających triumf młodej prozy.<br> Należy do nich wypowiedź Jerzego Sosnowskiego, wskazująca na pokoleniową "zmianę