całej wielkiej długości srebrzyło. Pod kątem prostym od tego widoku - Rzym, bliżej, bo mniej więcej - jak mi powiedział ksiądz Piolanti - o jakieś dwadzieścia kriometrów. Wyglądał stąd jak gigantyczna rabata, szaro-różowo-liliowa. Czasem i od tamtej strony zalśniło, to w tym miejscu, to w innym, pewnie kopuły bazylik. Ale tylko z rzadka. Myślami do mego pobytu w Rzymie prawie że nie powracałem. O ojcu też nie myślałem. Zdawałem sobie sprawę, że powinienem się do niego odezwać. Odkładałem to. Nie dlatego, że nie było się spieszyć ze złymi wiadomościami. Ale ponieważ jeszcze <page nr=170> się nie czułem na siłach do napisania takiego listu, jak należało