dostatecznie ciemno, sylwetki ludzi dało się rozeznać. Miał nadzieję, że jednak ich nie będzie, że się spóźnią, że ich ktoś zastrzeli, że trafi ich szlag. Nic takiego się nie stało. Byli, dranie. W wąskiej uliczce między zimnymi ogródkami, nie dziw, że znowu obrodzą owocami, przy sztachetach czekało trzech cywilów, jeden z tyłu palił papierosa, dwaj rozmawiali półgłosem. Hulały po świecie podmuchy wichru, a mimo to on, jeden na całym pogruchotanym świecie, doświadczał nieznośnej ciszy. I to on musiał podejść do nich, nie miał wyboru. Przemógłszy skurcz w gardle, wymówił: - Tak, udało się, zdaje się, że pojął. Będzie tak, jak zaplanowaliście. <br>Ważniejszy skinął